De aftrap voor een hopelijk leerrijke stagetijd is gegeven. Vanmorgen fris begonnen, als een konijn op de plein. Inwijding in de wondere wereld der public relations betekent in eerste instantie even kopje ondergaan in een information overload.
Visie, normen, standaarden, tijdsplanning, databases, sjablonen... slikken. Al bij al viel het best mee. De sfeer is goed. Professionalisme en gezelligheid zijn niet per se dichotomieën.
Als ik jullie zo enthousiast hoor vertellen op msn, lijkt het me dat jullie ook wel kansen zien om te scoren. Succes!
Nog even verslagje voor ex-docent in spe schrijven en contactgegevens mailen. Ze zijn er precies fel op :-).
PS: KBC-Kjell had nog een beleggerscompetitietip. Ik ben alvast goed gevorderd in mijn beursbijbel ;-). De KBC-knaap zit echter bij de bron om tips te sprokkelen :-P. Dat dan weer wel.
maandag 12 maart 2007
dinsdag 6 maart 2007
Wegcommunicatie
Woensdag jongstleden, mijn krabbel onder een huurcontract gezet. Vanaf volgende week is deze knaap midweekinwoner van Wilrijk. 't Is nog een queeste geweest om - Koen en Bert, dankjulliewel voor de goede tips - een prijsvriendelijke kamer te vinden.
Voorbereid ben je er twee waard. Met die gedachte in het achterhoofd scheurde ik over de E313, bestemming Aartselaar / Wilrijk. Eerst afspraak met de stagebegeleidster. Praktische info absorberen en collega's voor drie maanden een hand schudden. Jep, voorbereid ben je er twee waard.
Enkele uren in een auto doorbrengen. Algauw borrelde verveling op. Een potje rondkijken.
Langs de snelweg schreeuwen informatieborden dat vrachtwagens niet voorbijsteken bij nat weer...of het nu regent of giet, voorbijsteken doe ik niet. Aardig staaltje miscommunicatie.
Ze laten het niet altijd zo merken, maar truckers kunnen communiceren. Ik vraag me af of je tijdens je examen truckchauffeur ook de ongeschreven wetten van signalen geven uit je mouw moet kunnen schudden. Er wordt rijkelijk met lichten en pinkers geknipperd.
Zelf ben ik de wegcommunicatie ook niet ontglipt. Je als rustige Limburgse jongen begeven tussen Antwerpse alfamannetjes aka Aerton Senna-wannabe's vraagt om gebarentaal.
Op de ring hangen signalisatieborden, 100 met een rode cirkel rond. In Limburg betekent dat 100 km per uur rijden, liefst niet harder. In Antwerpen moet je die borden negeren en indien iemand er zich toch aan houdt als een wildeman met je faar beginnen knipperen, precies tot op het moment dat je voorligger zich tussen de vrachtwagens nestelt.
Genoeg externe attributie, ik ben de eerste om toe te geven dat ik fouten maak. Zo moest ik links af terwijl ik op een strook rechtdoor stond. Linkspinken, in volle verwachting ertussen gelaten te worden. Of niet. Terwijl mijn helden door de boxen exclameren: "Bin ich nicht Wütend genug für dich?", heeft de bestuurder achter mij zijn claxon gevonden. Zijn vinger blijkt er zelfs aan vastgegroeid. Ach, het heeft wel iets en zalige gedachten over Kjell in een auto borrelen weer op.
Twee auto's (of bestuurders?) later word ik dan toch voorgelaten door een vrouw... Zeg niet te gauw, het was weer een vrouw. 't Was weer een vrouw.
Voorbereid ben je er twee waard. Met die gedachte in het achterhoofd scheurde ik over de E313, bestemming Aartselaar / Wilrijk. Eerst afspraak met de stagebegeleidster. Praktische info absorberen en collega's voor drie maanden een hand schudden. Jep, voorbereid ben je er twee waard.
Enkele uren in een auto doorbrengen. Algauw borrelde verveling op. Een potje rondkijken.
Langs de snelweg schreeuwen informatieborden dat vrachtwagens niet voorbijsteken bij nat weer...of het nu regent of giet, voorbijsteken doe ik niet. Aardig staaltje miscommunicatie.
Ze laten het niet altijd zo merken, maar truckers kunnen communiceren. Ik vraag me af of je tijdens je examen truckchauffeur ook de ongeschreven wetten van signalen geven uit je mouw moet kunnen schudden. Er wordt rijkelijk met lichten en pinkers geknipperd.
Zelf ben ik de wegcommunicatie ook niet ontglipt. Je als rustige Limburgse jongen begeven tussen Antwerpse alfamannetjes aka Aerton Senna-wannabe's vraagt om gebarentaal.
Op de ring hangen signalisatieborden, 100 met een rode cirkel rond. In Limburg betekent dat 100 km per uur rijden, liefst niet harder. In Antwerpen moet je die borden negeren en indien iemand er zich toch aan houdt als een wildeman met je faar beginnen knipperen, precies tot op het moment dat je voorligger zich tussen de vrachtwagens nestelt.
Genoeg externe attributie, ik ben de eerste om toe te geven dat ik fouten maak. Zo moest ik links af terwijl ik op een strook rechtdoor stond. Linkspinken, in volle verwachting ertussen gelaten te worden. Of niet. Terwijl mijn helden door de boxen exclameren: "Bin ich nicht Wütend genug für dich?", heeft de bestuurder achter mij zijn claxon gevonden. Zijn vinger blijkt er zelfs aan vastgegroeid. Ach, het heeft wel iets en zalige gedachten over Kjell in een auto borrelen weer op.
Twee auto's (of bestuurders?) later word ik dan toch voorgelaten door een vrouw... Zeg niet te gauw, het was weer een vrouw. 't Was weer een vrouw.
zondag 4 maart 2007
The Stig vs. the Krikke
Abonneren op:
Posts (Atom)