Kogel door de kerk

En, hebt gij al een stageplaats? Dit was de vraag die mij eind september en heel de maand oktober met de regelmaat van de klok gesteld werd. Bevreemdend, gezien de stageperiode pas in maart 2007 aanvangt.

Rond half november had ik voldoende motivatie om eens rustig rond te kijken in welk soort bedrijf ik zou passen. Al gauw bleek dat een PR agentschap mijn voorkeur genoot.

Het werd tijd, tijd om een mailtje op te stellen. Opzet: mijzelf grotendeels bloot geven, doch nog iets aanhouden om de lezer te teasen.

Goed, naar wie sturen? Grote agentschappen trokken in eerste instantie mijn aandacht. Hier moesten wel brainiacs werken die mij de knepen van het vak konden leren. Verder waren er nog enkele bedrijfjes met visie, die het lijstje vervolledigden.

Twintig brieven met prior richting afzender, via de virtuele snelweg. Vijf uitnodigingen van totaal verschillende ondernemingen op de shortlist.

Een klein pr bureau, een internationaal bureau gericht op public affairs, een internationaal PR agentschap, een snelgroeiend, progressief bureau en een groot Belgisch communicatieagentschap.

Vier op vijf. Het recht om te kiezen of was het nu plicht? Schrappen wat niet past. Twee overblijvers, waarvoor ik quasi gelijkaardige argumenten had om aan de slag te gaan.

Vandaag, dinsdag 19 december, is de kogel definitief door de kerk. De mensen van Leads United krijgen de kans mij drie maanden als hun lijfslaaf te behandelen. Ze mogen me daarvoor in de plaats iets bijleren en praktijkervaring laten absorberen.

Hiermee loopt my life part one ten einde. Binnenkort geen schoolse toestanden meer, mijn broek zal alvast minder rap slijten op een met stof beklede dan op een houten XIOS-stoel.

My life part two, vloek of zegen? Ik tel de dagen af... zegen!